Even over die roze olifant

Tja, even over die olifant in de kamer.. Ik heb toch het gevoel dat ik er wat over moet schrijven. Dus dan doe ik dat, op dit platform, wat toch van mij is. Want ik kan niet gewoon doodleuk andere blogjes posten zonder even over de huidige pandemie te praten. Ik schrijf wat van me af na 1 week in thuisquarantaine

Waarom we thuis moeten blijven

Allereerst wil ik graag nogmaals een oproep doen aan allen:

Blijf zoveel mogelijk thuis!

Ik zie foto’s voorbij komen van drommen mensen in een bos, joggend langs rivieren of uitwaaiend op het strand. Ja, ik wil ook naar buiten. En ja, ik vind het ook saai thuis. Ja, ik wil ook graag koffietentjes bezoeken en mijn vrienden zien, zeker nu ik net terug geëmigreerd ben naar Nederland. Maar zo gaan we dit beestje niet verslaan toch? Er is al genoeg gezegd over waarom we nu thuis moeten blijven. We infecteren minder mensen, je verspreid het virus niet verder. We beschermen onze zwakkeren in de gemeenschap. Een aantal bronnen die dit duidelijk uitleggen:

En hier is een simulator die het ook super mooi laat zien.

Iedereen heeft wel een vriend of vriendin, opa of oma of oom of tante (of zelfs ouder) met diabetes, hartklachten of een andere chronische ziekte, toch? Wanneer zij dit nieuwe coronavirus oppikken, zijn ze er niet zomaar vanaf met een weekje in bed liggen en uitzieken. Jij en ik misschien, maar zij niet. En voor hun blijf je dus thuis.

Werkend in een ziekenhuis (al dan niet als niet-zorgend personeel) krijg ik natuurlijk de frontlinie mee. Mijn collega’s die zich schrap zetten. Mijn collega’s die gedurfd een vaccinatie trial beginnen met het tuberculose vaccin. Ik zie de zorgen over de zieken die binnenkomen. Natuurlijk zijn dit de allerergste gevallen, zij die in het ziekenhuis belanden. Maar ik zie ook mensen om me heen die besmet raken. Het gaat goed met ze, maar het komt ineens ook dichtbij. En elke dag krijg ik weer de opdracht: ‘werk thuis’, ‘ga niet naar feestjes’ en ‘houdt afstand’. Want we willen dat die groep ernstig zieken een zo klein mogelijk aantal blijft. En zo verspreid mogelijk in de tijd, zodat iedereen voldoende aandacht en zorg kan krijgen in het ziekenhuis. Anyway, genoeg gerant. Over naar mijn eigen gedachten.

Gedachten na een week thuiszitten

Mijn handen zijn in één week 100 jaar ouder geworden. Schraal van het wassen, de handcreme doet al niet meer zo veel. Ik heb denk ik sowieso wel wat jaartjes van mijn leven afgepiekerd, want al dat nieuws maakt me mega onrustig. De dagen dat ik het nieuws negeerde, gingen me goed af. De dagen dat ik 100 keer twitter en nos.nl checkte, wat minder. Ik probeerde thuis te werken en schreef een to do list voor mijn werk voor de komende 3 maanden. Maar ik realiseerde me ook dat dit niet ‘gewoon’ thuiswerken is. Er waren dagen bij dat het best aardig ging; ik sprak collega’s, ik kreeg daadwerkelijk werk verzet. Dat waren dan wel voornamelijk klusjes die veel tijd kosten en niet te inhoudelijk waren. Maar ze moesten toch gebeuren. Maar ik had ook dagen dat ik me totaal niet kon concentreren (die dagen waren natuurlijk dezelfde als de nieuws-volle dagen). Ik gaf me er maar gewoon aan over, we leven nu in een rare tijd.

Voor mijn persoonlijke vrije tijd maakte ik een tweede bucketlist: ik wilde elke dag bloggen, al mijn foto’s uitzoeken, fotoboeken maken en mijn blog layout onderhouden. Eindstand van week 1: NIETS gedaan, haha! Ik ging namelijk van reverse cultureshock naar thuisquarantaine en ik moet er gewoon aan wennen. Het voordeel is dat ik me niet in m’n eentje vreemd voel na remigratie, maar dat we ons met z’n allen even vreemd voelen. Gezellig was het ook, omdat ik deze week bij mijn zusje doorbracht. Want ja, mensen, ik heb dus nog steeds geen huis. Best lastig om dan thuis te blijven! Ook die zorgen sijpelden gedurende alle dagen door mijn hoofd. “Waar ga ik straks wonen? Waar kan ik terecht?” Het komt wel goed hoor, maar spannend is het wel de hele tijd.

Daarnaast probeerde ik in beweging te blijven. Af en toe naar buiten, daar zoveel mogelijk afstand houden en proberen me niet te veel te ergeren aan anderen die hoestend buiten lopen. Dat helpt natuurlijk niet mee, mensen. Blijf nou gewoon binnen als je hoest! Af en toe deed ik een yogalesje of een dansles via livestream. Ik ben zo positief verrast over wat er allemaal de grond uit wordt gestampt in zo korte tijd. Check Marlous haar Instagram voor alle #stayinginside tips. Ze heeft er echt ontelbaar veel en je hoeft je niet te vervelen.

Trouwens, kook jij nu ineens ook allerlei creatieve dingen? Elke dag gaat hier de (koel)kast open en koken we iets met wat er in huis is. Om maar zo min mogelijk boodschappen te doen. We nemen de tijd, want tijd hebben we in overvloed. We drukken echt even op de reset knop.

En dan zie je buiten de lente ontwaken. Bloesem die opkomt, de wereld krijgt weer kleur. Heerlijk dat de natuur deze crisis even helemaal negeert.

Wat ik gewoon even kwijt wilde: we komen hier wel doorheen. We hoeven maar een paar weken binnen te blijven, dat is toch niet zo moeilijk? Pak die telefoon, bel elkaar op, stuur kaartjes en vooral: zorg voor elkaar. Als je een mental health issue hebt: sterkte, you can do this! Wees extra lief voor jezelf. Vraag niet van jezelf om elke dag productief van 9-5 te werken. Zet een kopje thee, lees een boek en doe een muziekje aan. Verscheur die bucketlist. Kom tot rust.

Blijf thuis.

Wat doen jullie om helder te blijven?